środa, 7 marca 2018

Redita



Termin redita wprowadzono po raz pierwszy we francuskiej terminologii fortyfikacyjnej w okresie nowożytnym, wraz z rozwojem dojrzałego systemu bastionowego. Oznaczał śródszaniec elementu obronnego, stanowiący jego „zredukowaną” (franc.: reduire) postać. Redita mogła występować zatem w obrębie bastionu, rawelinu, placu broni czy dzieła wysuniętego (np. lunety). W ramach systemu poligonalnego, opracowanego w XVIIIw. przez francuskiego generała Montalamberta, redita przybrała postać skazamatowaną. Ta jej forma została przyjęta jako baza definicji, używanej we współczesnej, polskiej terminologi badawczej. Redita jest to zatem skazamatowana budowla, stanowiąca szczególny rodzaj śródszańca elementu obronnego lub obiektu obronnego. Małą reditę, wyposażoną wyłącznie w stanowiska ogniowe dla broni ręcznej, przyjęto nazywać blokhauzem. Tym samym dla elementów fortyfikacyjnych systemu bastionowego, określanych historycznie jako redity, przyjęto stosowanie ogólniejszego określenia: śródszaniec.