Termin redita wprowadzono po raz pierwszy we
francuskiej terminologii fortyfikacyjnej w okresie nowożytnym, wraz z rozwojem
dojrzałego systemu bastionowego. Oznaczał śródszaniec elementu obronnego,
stanowiący jego „zredukowaną” (franc.: reduire)
postać. Redita mogła występować zatem w obrębie bastionu, rawelinu, placu broni
czy dzieła wysuniętego (np. lunety). W ramach systemu poligonalnego,
opracowanego w XVIIIw. przez francuskiego generała Montalamberta, redita przybrała
postać skazamatowaną. Ta jej forma została przyjęta jako baza definicji,
używanej we współczesnej, polskiej terminologi badawczej. Redita jest to zatem skazamatowana budowla, stanowiąca szczególny rodzaj śródszańca elementu obronnego lub obiektu obronnego. Małą
reditę, wyposażoną wyłącznie w stanowiska ogniowe dla broni ręcznej, przyjęto
nazywać blokhauzem. Tym samym dla elementów fortyfikacyjnych systemu
bastionowego, określanych historycznie jako redity, przyjęto stosowanie ogólniejszego
określenia: śródszaniec.