"Schrony modułowe" odcinka "Mikołów" z 1939 roku.

W projektowaniu obiektów budowlanych, w tym w projektowaniu dzieł fortyfikacyjnych, wyróżnić można cztery zasadnicze metody. Pierwsza to projektowanie indywidualne, polegające na jednorazowym doborze rozwiązań. Drugie, które można by nazwać wzorcowym, opiera się na wcześniej opracowanych zasadach, regulujących parametry charakterystycznych elementów obiektu (grubości ścian, szerokości pomieszczeń, rozwiązania detali). Trzecie, modułowe, wykorzystuje gotowe całości (moduły), z których zestawia się daną budowlę. Czwarte wreszcie, „typowe”, operuje projektami całych obiektów, stanowiącymi podstawę do wielokrotnej realizacji. W polskiej fortyfikacji okresu międzywojennego można zaobserwować występowanie w różnych okresach wszystkich czterech systemów projektowania. Niniejszy tekst koncentruje się na grupie projektów schronów, opracowanych przez Kierownictwo Robót nr 17D, zrealizowanych w 1939 roku na odcinku „Mikołów” a opartych na zasadzie modułowej.

Tradytory krakowskich fortów. Przegląd rozwiązań w aspekcie taktycznym. Część jedenasta.

„Tradytory” które nie były tradytorami.

Za sprawą książki „Warownie i zieleń twierdzy Kraków” z 1979 roku, twierdza zyskała trzy dodatkowe „tradytory”. Tak zinterpretowane zostały obiekty, wzniesione w ramach dzieł: „Bielany”, „Bodzów” i przy szańcu S2 „Olszanica”. Tak też, po dzień dzisiejszy bywają one określane. Wypada więc zwrócić uwagę na stan faktyczny i „odpowiednie dać rzeczy słowo”.

Tradytory krakowskich fortów. Przegląd rozwiązań w aspekcie taktycznym. Część dziesiąta.

Tradytory fortu rdzenia N-2 (1909?).

Stanowiły jednostkowy w twierdzy przykład adaptacji kazamat dzieła poligonalnego do omawianej funkcji. Fort „Kościuszko” jest także jedynym w Krakowie, posiadającym dwa tradytory.