W projektowaniu obiektów budowlanych, w tym
w projektowaniu dzieł fortyfikacyjnych, wyróżnić można cztery zasadnicze metody.
Pierwsza to projektowanie indywidualne, polegające na jednorazowym doborze
rozwiązań. Drugie, które można by nazwać wzorcowym, opiera się na wcześniej
opracowanych zasadach, regulujących parametry charakterystycznych elementów
obiektu (grubości ścian, szerokości pomieszczeń, rozwiązania detali). Trzecie,
modułowe, wykorzystuje gotowe całości (moduły), z których zestawia się daną budowlę.
Czwarte wreszcie, „typowe”, operuje projektami całych obiektów, stanowiącymi
podstawę do wielokrotnej realizacji. W polskiej fortyfikacji okresu
międzywojennego można zaobserwować występowanie w różnych okresach wszystkich czterech
systemów projektowania. Niniejszy tekst koncentruje się na grupie projektów
schronów, opracowanych przez Kierownictwo Robót nr 17D, zrealizowanych w 1939
roku na odcinku „Mikołów” a opartych na zasadzie modułowej.
