Schrony dla ludności Polski

 

W czerwcu 2022 roku pojawiła się w mediach wypowiedź Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej, informująca o istnieniu na terenie Polski 60 tysięcy „miejsc mogących być schronami”, mogących pomieścić 1,3 mln osób czyli niespełna 3,4% populacji kraju. Wspomniane dane były następnie często przytaczane jako obraz dramatycznego stanu zabezpieczenia ludności cywilnej przed środkami napadu powietrznego. Nie negując poważnych zaniedbań we wspomnianej dziedzinie, trzeba jednak zauważyć że podane wyliczenia, nie osadzone w kontekście prawdopodobnych zagrożeń, kreować mogą zupełnie błędny obraz potrzeb w zakresie biernej obrony przeciwlotniczej.

Odspajanie lica fortecznych murów oporowych

 

Mur oporowy należy do najpowszechniej spotykanych elementów przeszkodowych (przeciwszturmowych) w fortyfikacji, szczególnie w okresie nowożytnym. Jego prawidłowy stan techniczny warunkuje często stan dużej części dzieła obronnego (awaria muru powoduje utratę stabilności znajdującego się za nim wału). Widoczne nierzadko w obiektach pozbawionych bieżącej konserwacji, charakterystyczne odspojenie lica murów, szczególnie tych wykonanych z cegły, każą przyjrzeć się procesom, jakie zagrażają temu elementowi konstrukcyjnemu i warunkom jakie należy spełnić by skutecznie je zatrzymać

Zdwojone mury przeszkodowe

 

Do lat 90-tych XIX wieku, wysoki mur był w fortyfikacji stałej najpowszechniej stosowanym elementem przeszkodowym. Nie inaczej było w twierdzy Kraków w II połowie XIX wieku. Początkowo, w latach 50 i 60 tych, stosowano mury oporowe i galerie by w latach 80 tych w większości przypadków odejść od nich na rzecz tańszych murów wolnostojących. Ze względów ekonomicznych typowym rozwiązaniem było użycie pojedynczej przeszkody ulokowanej w skarpie, przeciwskarpie lub na dnie fosy. Z tego względu na szczególną uwagę zasługują przypadki gdzie została ona zdublowana. Oznaczają bowiem wystąpienie szczególnych okoliczności, uzasadniających poniesienie wyższych kosztów.