Chronologicznie pierwszymi elementami zabudowy międzypól w obrębie twierdzy, powołanej do istnienia w 1850 roku, były szańce i baterie polowego obozu warownego z czasów wojny krymskiej (1854-55). Działanie to miało charakter nietypowy, jako że wspomniane obiekty nie tyle wypełniły przestrzenie pomiędzy dziełami stałymi co zastąpiły dzieła stałe, których budowy nie udało się rozpocząć przed nadejściem zagrożenia wojennego. Idea obrony, prowadzonej w oparciu o obwód umocnień, złożony z gęsto (co ok. 600 m) rozmieszczonych szańców, sprowadzała się do połączonego działania umieszczonej w zamkniętych obiektach artylerii (zabezpieczanej przez własne pododdziały piechoty) oraz manewrujących wokół nich oddziałów piechoty i kawalerii. W realiach stosowanej ówcześnie broni gładkolufowej, całe międzypole pozostawało pod skutecznym artyleryjskim ogniem dwustronnym pocisków pełnych oraz jednostronnym kartaczy. Dodatkowo na tyłach, w odległości do ok. 1,5 km, istniała ciągła pozycja rdzenia (ówcześnie w formie improwizowanej, w latach 60. wykonana w formie stałej/półstałej). Z tego powodu nie występowała konieczność wykonania w miedzypolach szańców dodatkowych pozycji obronnych.
